De golf en de surfer

Sinds een paar maanden probeer ik, overal waar ik mensen inspireer, ‘mijn handtekening’ achter te laten. Ik teken ‘De golf en de surfer’ met een stift op een whiteboard, flip-over, een servet, een muur of nog beter met krijt op een ouderwets schoolbord. 

Wie mij een oud schoolbord cadeau doet, blijft een vriend voor het leven. Haha.

De stoeipartij van die handtekening begint met een zin die ik in 2015 las in een artikel over James “Jamie” Dimon en digitale disruptie in het bankwezen. “Ze zagen de digitale tsunami niet aankomen.” 

Nog nooit heb ik één keer dezelfde keynote gegeven. Ik maak voortdurend nieuwe slides, verhalen en nieuwe ‘loops’. Het is dus bijzonder als een sheet uit 2015 het heeft overleefd, maar de “Beach Chair Syndrome”-sheet -wat mijn antwoord was op die vernietigende uitspraak over het bankwezen- heeft altijd in mijn keynote gezeten.

MIJN VERHAAL GAAT ALS VOLGT

Het bankwezen zag de digitale tsunami niet aankomen, omdat ze het druk hadden met het neerzetten en verhuren van strandstoelen, het focussen op concurrentie en het optimaliseren van operationele uitmuntendheid. Om ook maar te merken dat het onverwachte extra strand geen kans was, maar het eerste teken dat er iets verwoestend op komst was: een Tsunami.

Er is niets veranderd sinds 2015. Een paar weken geleden heb ik een whitepaper over blockchain, web 3.0 en de metaverse gepost en tot mijn verbazing reageerden nogal wat mensen op de opmerking dat het allemaal een hype is en dat ze “geen business case zien”. Zij zien geen bedreiging, geen kans. 

Al mijn tijd en energie heb ik niet in de whitepaper gestoken om mensen bang te maken. Ik wil juist mensen waarschuwen om omhoog te kijken en de golf te zien. Surf erop! Ja, ik moet de surfer voorstellen…

In 2018 deed ik een keynote voor Johnson&Johnson in de buurt van New York. Hier was ik de enige externe bijdrage aan een wereldwijde conventie die radicale innovatie aankondigde. Ik bedoel echt radicaal. In de zin van overstappen op een compleet nieuw businessmodel. 

In mijn keynote gebruikte ik het strandstoel-syndroom en ik feliciteerde de mensen in het publiek met het feit dat ze het lef hadden om de tsunami aan de horizon niet te negeren, maar de wijde oceaan in te gaan en op de golf te gaan surfen. Ik gebruikte de Surfer Analogy voor de eerste keer en het is een klassieker geworden in mijn toespraken.

Je hebt de keuze. Ofwel blijf je bezig met je strandstoelen tot je op een dag opkijkt, de tsunami voor je ziet, schreeuwt en vlucht ofwel je begint te surfen op de golven van verandering. Hoe langer je wacht, hoe groter de golf en hoe moeilijker het is om er nog op te surfen.

Op de terugweg naar huis bezocht ik de MET in New York. Hier bekeek ik één van mijn favoriete schilderijen, Autumn Rythm: number 30’ y Jackson Pollock. Lopend door het museum stuitte ik op ‘The Great Wave’ van Hokusai en kocht later in de winkel van het museum een donkerblauw MET t-shirt met de Great Wave dat ik vaak droeg. Samen met mijn Zappos All-Stars. Zowel het shirt als de All-Stars zijn volledig versleten en staan nu als attributen in mijn thuisstudio. 

Bij het schrijven van het boek “The Guide To The Ecosystem Economy” tijdens de Global Standstill van 2020, besloot ik om mijn eigen illustraties te tekenen. Toen ontdekte ik dat ik het leuk vond om mijn eigen versies van The Great Wave te maken. Er staan er dan ook meerdere in mijn boek.

Eind 2021 lanceerde ik het boek in Utrecht. Bij het signeren van de eerste exemplaren, vroeg iemand me om een tekening te maken. Ik tekende The Wave met een Surfer met de tekst “Dit is GEEN Tsunami. Het is gewoon een grote golf. Wees een gekke surfer.” De golf en de surfer smolten samen tot één beeld en werden mijn handtekening.