Een uniek perspectief op de zakenwereld en haar potentieel voor transformatie. Door diep in de complexiteit van de droomfabriek te duiken, werpt het verhaal licht op de gevaren van zelfgenoegzaamheid en het belang van het afstemmen op het voortdurend veranderende externe landschap. Het benadrukt de noodzaak voor bedrijven om ontwaking en diepgaande transformatie te omarmen, erkennend dat echt management ligt in het inspireren van individuen om nieuwe mogelijkheden te visualiseren en te streven naar een realiteit die nog niet is gerealiseerd. Deze prikkelende verkenning dient als een wake-up call voor bedrijven, waarbij ze worden aangespoord om los te breken uit de routine en hun volledige creatieve potentieel te ontsluiten.
Vorige week leidde mijn reis me naar de verre oevers van Singapore, zwevend door de lucht aan boord van een vliegtuig. Sommigen zouden beweren dat zo'n daad schadelijk is voor zowel onze planeet als mijn eigen welzijn, vooral op de tedere leeftijd van zestig, alsof ik een fragiele structuur ben die op instorten staat. Maar ik weiger te bezwijken voor hun gefluisterde waarschuwingen. Het vliegtuig wordt mijn toevluchtsoord, waar de slaap me moeiteloos omhult, mijn geest bedreven in het absorberen van dromen.
Droomabsorptie, een eigenaardige vaardigheid om de prikkels van de omringende wereld naadloos te vermengen met de stof van iemands dromen, zorgt voor een ongestoorde slaap. Een vlucht bombardeert echter de zintuigen met een eindeloze stroom indrukken, wat de betekenis van deze kunst verhoogt. Tijdens mijn reis naar Singapore beleefde ik een eigenaardige droom, een die me dwingt dit verhaal op papier te zetten, want het heeft betekenis die verder gaat dan zijn nachtelijke oorsprong - een verhaal verweven met de wereld van het bedrijfsleven.
Binnen de wereld van deze droom bevond ik me gezeten in de wiebelende beperkingen van de laatste kar, een verweerde vaartuig dat achter een snel elektrisch trekkend voertuig aan sleurde, dat deed denken aan de voertuigen die in luchthavens rondrijden. De oorsprong van mijn aanwezigheid ontgaat me, omdat dromen een grillige aard bezitten, ongevoelig voor de beperkingen van causaliteit en tijd. Plotseling, of misschien begon de droom precies op dat moment, voegde mijn geest clever een eerder segment in, waardoor de stroom van de tijd omgaat. De kar schoot in beweging, stotterde gewelddadig over pleinen, groene velden en naamloze straten, de bestemming ervan in mysterie gehuld. Ik klampte me wanhopig vast aan alles binnen handbereik, bang dat ik onceremonieel in de leegte zou worden geworpen. De angstaanjagende reis leek eindeloos, en te midden van de chaos, peinsde ik...
Maar toen werd ik wakker. Het vliegtuig doorkruiste een turbulentiegebied, zijn grillige bewegingen doorbraken het toevluchtsoord van de slaap.
Ik dacht na over de abrupte stopzetting van mijn droomabsorptie, in bewustzijn gestort. Op dat moment leek het alsof de aanhoudende turbulentie mijn geestelijke capaciteit had overtroffen om rustgevende scenario's op te roepen en dwong het me wakker. Dergelijke momenten roepen om overdenking. Toch zijn er andere prikkels voor ontwaking.
Eens, tijdens ons verblijf in een vervlogen huis, was België getuige van een aardbeving. In eerste instantie absorbeert mijn droom de trillingen ervan, alleen om me wakker te schudden, omdat het het nabije gevaar herkende. In dergelijke omstandigheden is volhouden in sluimeringen een onverstandige keuze. Als de slaap je in zijn greep houdt en het gevaar dreigt, is toevlucht zoeken in dromen een dwaze onderneming. Om onze veiligheid te waarborgen, moeten we onszelf wekken uit de slaap en handelen in de werkelijkheid.
In de annalen van de tijd bekleedde ik ooit een leidinggevende positie binnen een bedrijf, een radertje in het mechanisme van een Amerikaanse multinational. Een bedrijf vol dromen, voortdurend visioenen uitwerpend. Als managers was het onze taak om die dromen te beschermen, om de verontrustende signalen van de buitenwereld op te nemen en bovenal nooit toe te geven aan ontwaken. Het bedrijf sliep, en zijn zakelijk model werd een rijk van dagdromen, in steen gebeiteld door scorecards, KPI's en een doolhof van rapporten.
Helaas overkwam een vergelijkbaar lot Kodak en Nokia. Ook Tsjernobyl onderging een soortgelijk slaapwandelaarsbestaan, evenals de auto-industrie, retailers, banken, verzekeraars, energieleveranciers en zelfs onze overheden. Allen gevangen in een eeuwige droom, terwijl ambitieuze managers zich inspannen om de illusie in stand te houden, hun voorgangers overtreffend, de externe signalen behendig absorberen die om aandacht schreeuwen. Ze blonken uit in het handhaven van een luchtspiegeling, het beheer van het behoud van een kunstmatigheid. Voor een tijd excelleerde ik ook in deze rol. Toch durfde niemand de waarheid uit te spreken - dat er iets mis was buiten die geheiligde muren, dat het bedrijfsmodel zijn relevantie had verloren en onze bron van inspiratie al lang was opgedroogd.
Wanneer scenario's instorten en externe signalen om ontwaking schreeuwen, blijkt sluimering een zinloze strategie te zijn. Buiten de hoeders van dromen heeft de wereld verkondigers nodig - de dragers van de wake-up call, degenen die verandering als noodzakelijk verklaren. Geen verandering omwille van de verandering, maar diepgaande transformatie. Maar ontwaken is geen eenvoudige taak als men heeft geslapen zoals Doornroosje, hun hele bestaan geregeerd door slaap.
Binnen de wereld van droomfabrieken omhullen kunstmatigheid en bedrog hun gevels, versierd met valse verhalen gesponnen door externe consultants - meeslepende verhalen over klanten en werknemers opgesmukt met resonantie waarden. Maar wees op je hoede, want ik doorzie hun betoverende schijn, gedreven door noodzaak om dit te doen. Na hun innerlijke werking intiem te hebben doorkruist, dring ik zonder aarzeling door de sluier heen.
Ons werden in de late jaren '90 de waarden van "Simpeler, Sneller, Beter, Samen" toebedeeld. Op het eerste gezicht, wat zou er mis kunnen zijn met zulke aspiraties? Precies. "Simpeler" diende als een eufemisme voor "minder middelen, kostenbesparing." "Sneller, Beter" eiste dat we blindelings meededen aan de ratrace, waarbij introspectie werd opgegeven en processen blindelings werden gevolgd om vakjes af te vinken, dit alles in het streven naar felbegeerde bonussen. Tekortschieten in deze "Simpeler, Sneller, Beter" dogma of durven om zijn koers te bevragen, bracht ons bloot aan het risico om verstoten te worden uit de omhelzing van "Samen." Dergelijke waarden versterkten alleen maar het ontmenselijkende regime.
De echo's van hun lot weerklinken door de annalen van de auto-industrie, detailhandel, banken, verzekeraars, energieleveranciers en binnen de gangen van de macht. Slapen, alomtegenwoordig en verterend, verstikt hen - een eeuwigheid van dromen. Ambitieuze managers streven ernaar om de droom in stand te houden, hun voorgangers slim overtreffend, behendig de externe signalen absorberend die waakzaamheid bedreigen. Ze beheren handig de instandhouding van een illusie. Gedurende een lange periode excelleerde ik binnen dit rijk. Helaas durfde niemand de waarheid uit te spreken - dat er een tastbare verstoring is voorbij het rijk van de slaap, dat het bedrijfsmodel zijn relevantie heeft verloren, dat de bedachte scenario's slechts tijdelijke oplossingen zijn, en inspiratie ons tientallen jaren is ontglipt.
Wanneer scenario's uiteenvallen en externe signalen roepen om ontwaken, blijkt sluimeren een vruchteloze strategie te zijn. Voorbij de bewakers van dromen heeft de wereld boodschappers nodig - de dragers van het wake-up call, degenen die verandering als onontbeerlijk verklaren. En niet verandering omwille van verandering, maar ingrijpende transformatie. Toch is ontwaken geen eenvoudige taak wanneer men heeft gesluimerd, vergelijkbaar met Doornroosje, waarbij hun hele bestaan wordt geregeerd door slaap.
In 2003 besefte ik dat het verheffen van mijn stem, het bewerkstelligen van verandering, vooral als senior manager, een vruchteloze onderneming was. Daarom koos ik ervoor het slapende schip te verlaten. De symfonie speelde door, met of zonder mijn aanwezigheid. Ik vond troost in de omhelzing van een concurrent waar ontwaken niet alleen was toegestaan maar aangemoedigd werd - een rijk waar we gezamenlijk en waakzaam reageerden op de wereld buiten, in tegenstelling tot onze tegenhangers die als insensitieve schapen doelloos ronddwalen in hun eigen droomachtige realiteit.
Sinds 2010 heb ik de wereld rondgereisd en de rol van levende wake-up call op me genomen, want er wacht veel om gewekt te worden uit de sluimering.
Ik heb het voorrecht om tal van droomfabrieksbedrijven één tot twee dagen te hosten, waar ik getuige ben van hun afnemende vermogen en motivatie om de buitenwereld op te nemen, om de dagdroom in stand te houden. Ze verlangen naar ontwaken, want na decennia van sluimeren is ontwaken geen eenvoudige opgave. In deze onderneming bied ik mijn hulp aan.
Ik ben geen prins op een wit paard dat miraculeuze ontwakingen schenkt met een tedere kus. Noch schreeuw of schreeuw ik, toevlucht nemen tot emmers ijskoud water. Nee, zo'n theater is niet nodig. In plaats daarvan werk ik ze voorzichtig door middel van storytelling, en indien nodig kan ik een luid "BOE" uitspreken.
Dit is mijn benadering, subtiel maar evocatief, provocerend denken en de sluimerende zielen aanzetten om hun bewustzijn te herwinnen. Ontwaken roept, en ik sta klaar om hen te begeleiden naar het rijk van ontwaken, waar diepgaande transformatie wacht.
Ik ben vertrouwd met de innerlijke werking van de veilige droomfabriek. Ik begrijp de mechanismen van droomabsorptie, de strijd om wakker te worden en het dreigende gevaar dat alle stabiliteit dreigt weg te nemen. Het is juist vanuit deze ervaring dat ik echt hulp kan bieden. Ik weet dat ontwaakte individuen in staat zijn om veel meer te bedenken en te creëren dan het blind uitvoeren van taken. Daarom sluit ik mijn sessies af met het Assepoesterprincipe: kijk niet naar dingen zoals ze zijn, maar zoals ze zouden kunnen zijn. Dat is echt management.
In de stille labyrinten van de droomfabriek ontvouwt zich een schouwspel dat alleen bekend is bij ingewijden. Ik heb de diepten van de sluimering doorkruist en ben wakker geworden voor de waarheid die verborgen ligt achter de bedrieglijke gevels van routine en illusie. Gewapend met deze kennis reik ik uit naar degenen die verstrikt zijn geraakt in de greep van de slaap, hunkerend naar ontwaken maar zich vaak niet bewust zijn van het pad om te ontsnappen.
Ik begrijp de worstelingen van degenen die leven te midden van de droomfabriek. Ik weet hoe verleidelijk het is om meegesleept te worden door de stroom van routinematige handelingen, jezelf te verliezen in het web van voorgeschreven taken en verantwoordelijkheden. Ik ben me bewust van de broosheid van het ontwakingsproces, de gevaarlijke sprong in het onbekende wanneer het comfortabele vel wordt weggetrokken.
En toch is het juist vanuit deze diepgaande ervaring dat ik oprechte hulp kan bieden. Ik erken dat ontwaakte individuen een schat aan creativiteit en potentieel bezitten, ver voorbij wat ze zelf misschien beseffen. Mijn rol is niet om te dicteren of te leiden, maar om hen aan te moedigen hun eigen visie te ontdekken en hun eigen kracht te omarmen.
Dat is waarom ik het Assepoesterprincipe omarm als mijn leidraad. Ik sta hen niet toe de wereld te zien zoals die is, gevangen in de verstikkende greep van routine en beperkingen. In plaats daarvan dring ik er bij hen op aan te dromen, zich voor te stellen hoe de wereld zou kunnen zijn, vol mogelijkheden en transformatie. Dat is de essentie van management: het vermogen om anderen te inspireren hun eigen potentieel te zien en te streven naar een realiteit die nog niet is gerealiseerd.
Dus, terwijl ik mijn sessies afsluit, breng ik deze boodschap over: laat je niet beperken door wat is, maar streef naar wat zou kunnen zijn. Dat is de essentie van mijn begeleiding, geworteld in de diepgaande kennis van de droomfabriek en gevoed door de overtuiging dat ontwaken en transformatie mogelijk zijn."